Senator Jan Rulewski zapowiedział, że rozstaje się z Platformą Obywatelską, gdyż nie do za akceptowania dla niego jest zawarcie przez PO kolacji z SLD na wybory europejskie.
W tym zachowaniu nie byłoby nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że jedynie Jan Rulewski zdobył się na odwagę jednoznacznego sprzeciwu wobec decyzji PO pójścia do Parlamentu Europejskiego, a także do Sejmu wspólnie z SLD. Byłem przekonany, a może zbyt naiwny, iż ta kontrowersyjna decyzji PO spotka się z dezaprobatą, jeśli nie większości, to przynajmniej części członków PO.
Wprost przeciwnie, odnoszę wrażenie, że działacze i sympatycy PO są wręcz zachwyceni genialnością strategii PO polegającej na zbudowaniu szerokiej koalicji wspólnie z SLD, bo udział w niej PSL, można jeszcze wytłumaczyć, aczkolwiek jest to zadanie dość karkołomne.
Wygranie najbliższych wyborów za wszelką cenę stało się dla PO ważniejsze niż wartości na które bardzo często się powołuje. PO zapomniała, że żyją jeszcze ludzie, którzy byli prześladowani w PRL, ale żyją i znakomicie funkcjonują także ci, którzy czerpali profity z przynależności do PZPR i nadal zajmują bez względu na to kto aktualnie rządzi, uprzywilejowaną pozycję. Kilku z nich, jako tzw. „kandydaci demokratyczni” kandydują do PE.
Rozumiem doskonale, jak się czuje Jan Rulewski, gdy dowiaduje się, że z jego okręgu w wyborach europejskich będzie kandydował Janusz Zemke, który gdy wybuchł strajk w marcu 1981 r. w Bydgoszczy jako sekretarz propagandy KW PZPR redagował uchwały potępiające Solidarność. Po 1989 r. Janusz Zemke nigdy nie zdobył się na elementarną uczciwość wykonania pojednawczych gestów wobec Solidarności, a teraz Jan Rulewski ma czynnie pomagać w odnowieniu mandatu panu Januszowi Zemke, roznosić jego ulotki, rozklejać jego plakaty, zachwalając jednocześnie jego kandydaturę.
Do takich zachowań został zmuszony Jan Rulewski przez PO, która nie dostrzega niczego niestosownego w promowaniu konformizmu i zamazywaniu historii. Inni „wybitni kandydaci demokratyczni”, tacy jak Leszek Miller, Marek Belka i Włodzimierz Cimoszewicz w czasach, kiedy większość Polaków pozbawiona była możliwości awansu zawodowego, ci panowie świetnie funkcjonowali, czerpiąc różnorodne profity.
Nie uważam siebie za osobę szczególnie pokrzywdzoną przez ówczesny system, ale doskonale pamiętam, a były to lata 80, iż nie wszyscy mogli wyjeżdżać na stypendia zagraniczne, jeśli w ogóle mogli wyjeżdżać za granicę. Wystarczyło mieć tak jak w moim przypadku wujka w Anglii, który czasie wojny walczył w armii Andresa, a wyjazd na stypendium zagraniczne stawał się niemożliwy. Pamiętam również, iż pomimo zdanego egzaminu sędziowskiego, zatrudnienie w sądzie na stanowisku sędziego wiązało się ze wstąpieniem do partii.
Dlatego też rozumiem Jana Rulewskiego, natomiast mam nadzieję, że PO poniesie karę za dążenie do wygrania wyborów za wszelką cenę. Zapewne wówczas nagle znajdą się „odważni” członkowie tej partii, jak np. pan Michał Boni, który za złe Platformie nie miał tego, że wspólnie w wyborach startuje z SLD, tylko dalsze miejsce na liście do PE. Ale czy można się dziwić panu Boniemu?