Brzęczek zrobił swoje, Brzęczek może odejść

Jerzy Brzęczek stracił funkcję selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Polski, chociaż przedtem zrealizował jedyny cel sportowy, który mu stawiano: awansu do finałów Euro. Wiadomo, jak wpłynie to na grę Polski w tym właśnie zbliżającym się turnieju, oraz rozpoczynających się niebawem eliminacjach piłkarskich Mistrzostw Świata, gdzie rywalem pozostaje Anglia, przez Polaków wyrzucona za burtę tylko raz, gdy za kadencji Kazimierza Górskiego po wygranej w Chorzowie zanotowaliśmy zwycięski remis na Wembley (1973 r.), po którym Jana Tomaszewskiego nazwano “człowiekiem, który zatrzymał Anglię”.

Szokującą decyzję o zwolnieniu Brzęczka firmuje prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej Zbigniew Boniek. Wraz z zarządem tego gremium nie kojarzą się z sukcesem. Wprawdzie Boniek był znakomitym piłkarzem, w 1982 r. zajął trzecie miejsce w plebiscycie “France Football” na najlepszego gracza w Europie, ale już jako trener nie umiał zapobiec degradacji prowadzonego przez siebie Lecce z ligi włoskiej ani porażce naszej reprezentacji narodowej z Łotwą na własnym boisku. W roli działacza również pozostaje kontrowersyjny, szkodziły mu rozmaite sprzeczności interesów.

Lubi siebie i tego nie ukrywa. W tej chwili przyjął paradoksalną taktykę uzasadniania decyzji na zasadzie: dobra, bo moja. Nawet jeśli to niezręczność, to pokazuje absurdalność całej sytuacji.

Jerzy Brzęczek, były piłkarz reprezentacji, srebrny medalista olimpijski z Barcelony (1992 r.) objął kadrę po Adamie Nawałce i fatalnej klęsce drużyny na Mistrzostwach Świata w Rosji (2018 r.). Pomimo rozbudowanych oczekiwań, po wcześniejszym ćwierćfinale Euro (2016 r.), gdzie wyeliminowaliśmy Szwajcarów i odpadliśmy dopiero w rzutach karnych z późniejszym mistrzem Portugalią, na rosyjskim mundialu ponieśliśmy bezprzykładną klęskę. W słabej grupie przegraliśmy z Senegalem (1:2) oraz wysoko z Kolumbią (0:3) zaś w jedynym zwycięskim meczu z Japonią piłkarzy też krytykowano za brak woli walki. Reprezentacja narodowa znalazła się w rozsypce.

To Brzęczek miał ją ratować i – to jedyny cel, jaki przed nim postawiono – awansować z zespołem do finałów Mistrzostw Europy. Zaplanowane na 2020 r, ostatecznie odbędą się w br. Sprostał zadaniu, wygrał grupę eliminacyjną, po drodze raz tylko przegrał ze Słowenią i raz zremisował. Nie jego wina, że grupa była słaba. Taki okazął się wynik losowania. Za to mocnych rywali mamy w zbliżających się finałach Euro (m.in. Hiszpanię i Szwecję) oraz eliminacjach kolejnych Mistrzostw Świata, zaplanowanych w Katarze na 2022 r. – oprócz Anglii m.in. Węgry. Tym gorzej, że ciągłość przerwano, nie wiadomo, kto Polaków poprowadzi. Jeśli jak się mówi – trener z zagranicy, to będzie musiał długo oswajać się ze swoją rolą, a piłkarze z nim. Eksperyment z doświadczonym Leonem Beenhakkerem przed laty powiódł się tylko w ograniczonym stopniu. 

Prezes Boniek od lat bez sukcesów jako mentor a potem egzekutor trenera, który postawione przed nim zadanie zrealizował – to kłębowisko sprzeczności.     
Po Mistrzostwach Świata w Argentynie (1978 r.) odejść musiał z funkcji trenera Jacek Gmoch, bo zajęliśmy zaledwie… piąte miejsce. Dziś wiele byśmy za nie dali, ale wówczas pozostawaliśmy potęgą, bo na wcześniejszym (1974 r. w Niemczech) i późniejszym mundialu (1982 r. w Hiszpanii) trzecią drużyną świata. Ambicje były większe niż remis z urzędującym mistrzem z RFN czy wygrane z Meksykiem i Peru, a taki był bilans drużyny Gmocha, w której kopali zresztą piłkę i Boniek i Nawałka.

Podobny spór o interpretację wyniku w wypadku Brzęczka nie wchodzi w grę, po prostu wypełnił postawiony przed nim cel, awansował z drużyną na Euro, nie z jego winy tylko z powodu pandemii przełożono turniej na ten rok, a przez ten czas grano tylko mecze mało prestiżowej Ligi Narodów, z którą kibice jeszcze się nie oswoili. Polska prezentowała się w nich skromnie, ale nie fatalnie. Brzęczkowi bardziej zaszkodzić miała książka, w której został zaprezentowany jako geniusz a równocześnie ofiara nagonki złowrogich sił, w tym mediów. Jako krytyk literacki z wykształcenia nie sądziłem nigdy, że dożyję czasów, gdy jedna książka przesądzać będzie o obsadzie funkcji trenera reprezentacji narodowej w piłce nożnej. 

Tej decyzji jednak żartem zbyć się nie da, Boniek i inni szefowie polskiego futbolu muszą ją z sensem uzasadnić, jeśli to w ogóle możliwe, w sytuacji, gdy parę miesięcy tylko pozostało do decydujących o prestiżu polskiej piłki rozgrywek. Oby nie okazało się, że nie poradzimy sobie na zielonej murawie, bo przedtem przegraliśmy walkowerem przy zielonym stoliku.