Czesi pokazują, jak dbać o interes kraju

Często słychać o naszym “przywództwie w Europie Środkowej”. Jednak według mnie to puste hasło. Nasze przywództwo w Grupie Wyszehradzkiej (V4) jest co najmniej wątpliwe. Nasza polityka na tyle różni się od działań sąsiadów, że można powiedzieć: zmierzamy w zupełnie innych kierunkach. Zobaczmy na przykładzie energetyki, gdzie polityka i gospodarka idą ręka w rękę, jak nasi południowi sąsiedzi ustosunkowują się do zakupów rosyjskiego gazu, w tym do rurociągu Nord Stream 2. Zacznijmy od Czech.

Rosjanie prowadzą rozmowy z Czechami już od samego początku bałtyckiego projektu. Cel naszych południowych sąsiadów jest klarowny: chcą, aby czeskie sieci gazociągowe były wykorzystywane do tranzytu. Dzisiaj ze wschodu na zachód może płynąć 55 mld m3 gazu rocznie (prawie dwa razy więcej niż przez Polskę).

Z ekonomicznego punktu widzenia taka polityka jest dla państwa korzystna – zapewnia sieci gazociągów pracę i stabilizację, wzmocni tranzytowy charakter kraju. Z Czech gaz będzie płynął do innych państw europejskich. No i oczywiście obniży ceny gazu.

A że w naszym regionie gaz jest przede wszystkim z Rosji, więc Czesi postawili na współpracę i zabezpieczyli się już przed konfliktem gazowym z Ukrainą, który może wybuchnąć w końcu roku. Już teraz 97% odbieranego przez nich gazu z Rosji, nie przechodzi przez Ukrainę.

Dzięki temu Czechy odnoszą korzyści z nowego rozdania gazowego w naszym regionie. Już dużo wcześniej powstał rurociąg Gazelle, który umożliwia przesył 30 mld m3 rocznie (tyle co polski odcinek Jamału) między granicami Saksonii i Bawarii, ale także zwiększa możliwości przesyłu do Słowacji. Dzisiaj dzięki porozumieniom z Rosją, rozbudowywany jest system przesyłowy Net4Gas, by umożliwić przesyłanie gazu z niemieckiej lądowej odnogi NS2 – rurociągu EUGAL. Powstanie całkowicie nowy 150-kilometrowy rurociąg, zwiększający przesył do 40 mld m3. Czesi zyskają dodatkowe dochody z tranzytu gazu na południe Europy.

Dwa lata temu prezydent Zeman w pełni poparł rurociąg NS2, podając do publicznej wiadomości że “dla Republiki Czeskiej oznacza to korzyść ekonomiczną w wysokości około 1 miliarda euro”. Zeman mówi o także jasno o Polsce:

I o roli w tej rozgrywce Stanów Zjednoczonych:

Premier Andrej Babiš jest mniej radykalny w słowach, ale nie krytykuje rurociągu. Przyczyna jest prosta: premierem Czech jest potężny przedsiębiorca, związany interesami ze swoim krajem, znający reguły biznesu, a jego Agrofert jest jednym z największych odbiorców gazu w Czechach i na Słowacji. Oczywiście trzeba być dyskretnym, gdyż inaczej poddanym się jest atakom ze strony mediów, “ekspertów” telewizyjnych, polityków, think-tanków – wszystkich tych, którzy bronią interesów “wspólnoty międzynarodowej“. Doświadczył tego minister Jan Mládek, który otwarcie poparł Nord Stream, ale potem pod naciskiem “opinii publicznej” musiał wycofać swoje poparcie.

Gdy już trudno się wymigać przed amerykańskimi ambasadorami i trzeba podpisać list protestacyjny przeciwko gazowej współpracy Europy i Rosji, to Czesi mówią wprost: “podpiszemy tylko miękki wariant dokumentu”. Zaś przy wprowadzaniu nowych europejskich przepisów uderzających w Nord Stream 2, proponowali wprowadzić bardzo racjonalną regułę, że “prawo nie działa wstecz” i nowa dyrektywa nie obejmie już budowanych przedsięwzięć.

Natura próżni nie lubi, gdy my budujemy kordon sanitarny wokół Rosji, nasi sojusznicy z V4 starają się wzmocnić gospodarkę kraju i nie ulec całkowicie presji zza oceanu. Nasi południowi sąsiedzi nie ulegają naciskom, chociaż co chwila padają jakieś groźby, nakładane są sankcje, uchwalane ustawy, wprowadzające kary za energetyczną współpracę z Rosją. Jedynie Polska jest prymusem w spełnianiu żądań Hegemona, choć nasze interesy tak gospodarcze, jak i narodowe, cierpią na tym poważnie.